Ιωάννης Η΄ Παλαιολόγος

Πηγή:https://el.wikipedia.org/wiki/Ιωάννης_Η΄_Παλαιολόγος

                                                                                                          B. Gozzoli.

Ο Ιωάννης Η΄ Παλαιολόγος (18 Δεκεμβρίου 1392 - 31 Οκτωβρίου 1448) ήταν Βυζαντινός αυτοκράτορας που βασίλεψε από το 1425μέχρι το θάνατό του το 1448 αν και συμμετείχε ενεργά στη διακυβέρνηση από το 1422, μετά από την επιδείνωση της υγείας του πατέρα του Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου.

Ο Ιωάννης πραγματοποίησε από το 1424 διπλωματικές εκστρατείες στην Ουγγαρία και τη Βενετία, χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Το 1425 παρέδωσε οικειοθελώς τη Θεσσαλονίκη στους Βενετούς, ελπίζοντας ότι έτσι θα προστατεύσει την πόλη από τον επερχόμενο κίνδυνο. Την ύστατη ώρα οι Βενετοί την εγκατέλειψαν και ο Μουράτ Β΄ την κατέλαβε το 1430, με επακόλουθο σφαγές και λεηλασίες.

                                                                                   B. Gozzoli.

Ο Ιωάννης δεν σταμάτησε ποτέ να αγωνίζεται για τη διοργάνωση νέας Σταυροφορίας, ενώ συνέχισε και τη σταθερή Παλαιολόγεια πολιτική ενίσχυσης του Μυστρά. Ο Ιωάννης κατάφερε να πείσει τη Ρωμαϊκή Εκκλησία για τη σύγκληση ενός συμβουλίου για την ένωση των Εκκλησιών. Το Συμβούλιο πράγματι ξεκίνησε το 1438 στη Φερράρα, για να συνεχίσει από το 1439 τις εργασίες του στη Φλωρεντία, στην Ιταλία. Πλήθος απεσταλμένων έφτασαν από την Ανατολική Εκκλησία με επικεφαλής τον Οικουμενικό ΠατριάρχηΙωσήφ Β΄. Ανάμεσά τους ο επίσκοπος Εφέσου Μάρκος Ευγενικός, ο Πλήθων (Γεώργιος Γεμιστός), ο Γεώργιος (αργότερα Γεννάδιος)Σχολάριος, ο επίσκοπος Νικαίας Βησσαρίων και ο επίσκοπος Κιέβου Ισίδωρος, καθώς και οι πατριάρχες Αντιοχείας, Αλεξανδρείας και Ιεροσολύμων.

Μετά από μακρές και βασανιστικές διαβουλεύσεις, επιδημίες αλλά και διαμαρτυρίες των Ορθοδόξων για περιφρόνηση και κάκιστες συνθήκες σίτισης και διαβίωσης, το συμβούλιο έληξε με τη διακήρυξη του Latenteur Coeli («Ας αγαλλιάσουν οι ουρανοί»). Οι αποφάσεις του συμβουλίου της Φερράρας-Φλωρεντίας ήταν ουσιαστικά οι θέσεις της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, παρουσιασμένες σε ένα ενωτικό πλαίσιο υποταγής της Ανατολικής Εκκλησίας. Όπως θα ήταν αναμενόμενο, βάσει της προηγούμενης εμπειρίας από τέτοιες συμφωνίες σε υψηλό επίπεδο, ο λαός και ο ευρύτερος κλήρος δεν έκαναν ποτέ αποδεκτή τη συμφωνία, παρά την επίσημη υιοθέτησή της από τον Αυτοκράτορα. Συντετριμμένος ο Ιωάννης γρήγορα κατάλαβε ότι οι προσπάθειές του για ένωση ήταν μάταιες.

Παράλληλα, οι σταυροφορικές εκστρατείες που οργανώθηκαν από τον πάπα με επικεφαλής τους Ούγγρους Λαδισλάο και Ουνιάδη, καθώς και το Σέρβο Μπράνκοβιτς, μετά από κάποιες αρχικές επιτυχίες κατά των Τούρκων, κατέληξαν σε διαδοχικές τραγικές ήττες στη Βάρνα (1444) και στο Κόσοβο (1448). Ο Ιωάννης βαθιά απογοητευμένος από την ύστατη ελπίδα του, πέθανε το 1448.

Ο Ιωάννης δεν είχε ίσως την εμβέλεια ή την προσωπικότητα του πατέρα του, έκανε όμως κάθε ειλικρινή προσπάθεια. Υπό τις συνθήκες στις οποίες βρέθηκε, λίγα ήταν δυνατά. Το συμβούλιο της Φερράρας-Φλωρεντίας ήταν η μεγαλύτερη ελπίδα του, όμως ο Ελληνικός λαός ήταν αποφασισμένος να μην υποκύψει στον πάπα, ακόμα και αν το τίμημα ήταν η διαφαινόμενη τουρκική κατοχή.

Ο Ιωάννης Η' νυμφεύτηκε το 1414 την Άννα των Ρουρικιδών, θυγατέρα του Βασιλείου Α' μεγάλου πρίγκιπα της Μόσχας και της Σοφίας των Γενιμιδών της Λιθουανίας. Η Άννα ήταν 11η απόγονος του Κωνσταντίνου Θ' Μονομάχου αυτοκράτορα των Ρωμαίων. Απεβίωσε από επιδημία το 1417.

Το 1421 νυμφεύτηκε σε δεύτερο γάμο τη Σοφία Παλαιολογίνα, κόρη του Θεοδώρου Β' Παλαιολόγου μαρκήσιου του Μονφερρά και της Joanna Bar-Montbeliard, η οποία ήταν 4η απόγονος του Ανδρονίκου Β' Παλαιολόγου.

Το 1427 ο Ιωάννης Η' νυμφεύτηκε σε τρίτο γάμο την Μαρία Μεγάλη-Κομνηνή, κόρη του Αλεξίου Δ' αυτοκράτορα της Τραπεζούντας και της Θεοδώρας Καντακουζηνής, που ήταν 7η απόγονος του Μιχαήλ Η' Παλαιολόγου και απεβίωσε το 1439 από επιδημία.

Ο Ιωάννης Ε' έκοψε αργυρά νομίσματα 1/2 υπερπύρου, 1/4 υπερπύρου, 1/16 υπερπύρου και χάλκινα φόλλαρα.

Στο 1/2 υπερπύρου εικονίζεται η προτομή του με γύρω τις επιγραφές IΩΑΝΝΗC ΔΕCΠΟΤΗC Ο ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟC / ΘV ΧΑΡΙΤΙ ΑVΤΟΚΡΑΤΩΡ ενώ στην άλλη όψη η προτομή του Χριστού. Το ότι δεν έκοψε χρυσά (ολόκληρα) υπέρπυρα φανερώνει τη δύσκολη οικονομική κατάσταση.

Βιβλιογραφία

• A.Papadopulos, Versuch einer Genealogie der Palaiologen 1259-1453 (Μόναχο, 1938).
• Norwich, J.J. "Byzantium", Vol. III-The Decline and Fall
• Vasiliev, A. "History of the Byzantine Empire, 324–1453"
• Ostrogorsky, G. "History of the Byzantine State"

Οι Τούρκοι στο Αιγαίο

Πηγή:http://www.militaryhistory.gr/articles/view/95#prettyPhoto

H διάλυση του σελτζουκικού σουλτανάτου του Pουμ, μετά την ήττα από τους Mογγόλους το 1243, είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία πολλών εμιράτων τουρκομανικών φυλών, από τα οποία σημαντικά θεωρούνται τα εμιράτα του Aϊδινίου και του Mεντεσέ στη νοτιοδυτική M. Aσία.

Oι Σελτζούκοι Tούρκοι εμφανίστηκαν στα ανατολικά σύνορα του Bυζαντίου στα μέσα του 11ου αιώνα και μετά τη νίκη του Aλπ Aρσλάν επί του Pωμανού Δ' Διογένη το 1071 στο Mαντζικέρτ εισέβαλαν στη βυζαντινή M. Aσία και ίδρυσαν το σουλτανάτο του Pουμ με πρωτεύουσα τη Nίκαια, μόλις εκατό χιλιόμετρα από τη Bασιλεύουσα. Στα τέλη του ίδιου αιώνα, οι επιθέσεις των Σταυροφόρων και των Bυζαντινών απώθησαν τους Σελτζούκους νοτιότερα, οι οποίοι μετέφεραν την πρωτεύουσά τους στο Iκόνιο. Tο 1176 νίκησαν εκ νέου τους Bυζαντινούς στο Mυριόκεφαλο και έως τα τέλη του 12ου αιώνα κατείχαν ουσιαστικά ολόκληρη τη M. Aσία. H διάλυση όμως του ισχυρού αυτού κράτους δεν ήρθε λόγω της απάντησης των Bυζαντινών, αλλά το 1243 από τη νέα μεγάλη δύναμη της εποχής, τους Mογγόλους. H ήττα των Σελτζούκων στην περιοχή της Σεβάστειας (Σάταλα - Kose dag) προκάλεσε την εμφάνιση πολλών νέων κρατιδίων - περίπου 20 - τα οποία αναφέρονται στις πηγές ως τουρκομανικά εμιράτα, μπεηλίκια ή πριγκιπάτα. Tα σημαντικότερα από αυτά ήταν του Kαρασί, του Σαρουχάν, του Aϊδίν, του Mεντεσέ, του Γκερμιγιάν, του Kαραμάν, του Xαμίντ (1300- 1391), του Tεκκέ, του Tζαντάρ (1292- 1461), του Eρέτνα (1335- 1381) και των Oθωμανών. 

H ίδρυση των εμιράτων αυτών καταγράφηκε σωστά από το βυζαντινό ιστορικό Δούκα: "O Mιχαήλ βασίλευσε επί 24 χρόνια. Mετά τον Mιχαήλ, ο Aνδρόνικος Παλαιολόγος, ο γιος του, για 43 χρόνια. Kατά τα έτη της βασιλείας του συνέβη η άλωση της Eφέσου, της μητροπόλεως της Aσίας, και της επαρχίας της Kαρίας από τον Mανταχία. Kατόπιν κατελήφθη η Λυδία μέχρι τη Σμύρνη από τον Aτην. Kαι η Mαγνησία μέχρι του Περγάμου μαζί με όλη την επαρχία Mεγδώνος από τον Pαρχάν. Στη συνέχεια, όλη η Φρυγία από τον Kαρμιάν. Kαι η άλλη η Φρυγία η Mεγάλη, που αρχίζει από την πόλη Aσσο και φτάνει μέχρι και τον Eλλήσποντο, από τον Kαρασή. Oλόκληρη, τέλος, η Bιθυνία και μέρος της Παφλαγονίας κυριεύτηκαν από τον Oθομάν. Aυτοί ήσαν οι σουλτάνοι των Tούρκων." 

Oι τουρκομανικές νομαδικές φυλές προκαλούσαν φόβο σε χριστιανούς και μουσουλμάνους, όπως φαίνεται περίτρανα από τους χαρακτηρισμούς "κυνοκέφαλοι, ανθρωποφάγοι, λύκοι, όντα του σατανά" και θεωρούνταν τιμωρία του Θεού για την αμαρτωλή ζωή των κατοίκων της περιοχής. O χρονογράφος Kαρίμ αλ ντιν Mαχμούντ περιέγραψε περισσότερο γλαφυρά την κατάσταση: "...τα ρόδα αντικαταστάθηκαν από αγκάθια στους κήπους της τελειότητας και της ευημερίας και τερματίστηκε η περίοδος της δικαιοσύνης και της ασφάλειας στο κράτος..."

Μπαρμπαρόσα. Ο Έλληνας που έγινε μουσουλμάνος πειρατής. Οργάνωσε τον στόλο του Σουλεϊμάν και έγινε ο μακελάρης του Αιγαίου.

Πηγή:http://www.mixanitouxronou.gr/barmparosa-o-ellinas-pou-egine-mousoulmanos-piratis-organose-ton-stolo-tou-souleiman-ke-egine-o-makelaris-tou-egeou/

Το ωκεανογραφικό σκάφος «Μπαρμπαρός» που έπλεε πρόσφατα στη θαλάσσια περιοχή της κυπριακής ΑΟΖ πήρε το όνομά του από τον τρομερό πειρατή Μπαρμπαρόσα. Ο Μπαρμπαρόσα και ο Πίρι Ρέις, το όνομα του οποίου έχει ένα άλλο ωκεανογραφικό σκάφος που είχε εμπλακεί στην ελληνοτουρκική κρίση του 1987, θεωρούνται οι ιδρυτές του οθωμανικού στόλου. Ο Μπαρμπαρόσα γεννήθηκε το 1475 και μεγάλωσε στο χωριό Παλαιόκηπος της Μυτιλήνης, στον κόλπο του Γέρα. Ο πατέρας του ήταν αγγειοπλάστης και καταγόταν από τη Βόρεια Ήπειρο. Το όνομά του ήταν Ιακώβ και όταν εξισλαμίστηκε έγινε Γιακούμπ. Παντρεύτηκε την Κατερίνα, χήρα και κόρη ιερέα και έκαναν έξι παιδιά, τέσσερα αγόρια και δύο κορίτσια. Τα αγόρια εξισλαμίστηκαν, ενώ τα κορίτσια παρέμειναν χριστιανές και λέγεται ότι έχουν απογόνους μέχρι και σήμερα στη Μυτιλήνη. Ο πρώτος γιος ήταν ο Άρης ή Αρούζ ή Χουρούζ και o άλλος γιος ονομαζόταν Χρήστος ή Χιζρ. Μετά πήρε το όνομα Χαϊρεντίν και έγινε αγγειοπλάστης κοντά στον πατέρα του....
Ο Αρούζ έγινε κουρσάρος, αλλά αιχμαλωτίστηκε από τους Ιωαννίτες της Ρόδου και έγινε σκλάβος σε γαλέρα. Oι Ιωαννίτες ήταν οι σημαντικότεροι ανταγωνιστές των μουσουλμάνων πειρατών στη Μεσόγειο, έκαναν και οι ίδιοι πειρατικές επιδρομές και φέρονταν με μεγάλη σκληρότητα στους αιχμαλώτους τους. Σε σκλαβοπάζαρο στην Αλεξάνδρεια ένας εμίρης αγόρασε τον Αρούζ και τον έκανε καπετάνιο σε μια γαλέρα του. Η πρώτη εξόρμηση του Αρούζ ήταν η κατάληψη δύο παπικών πλοίων στ΄ ανοιχτά της Λιβύης, με ελάχιστους πειρατές και μικρότερα καράβια. Μετά από πολλές επιχειρήσεις κατέληξε στο Αλγέρι, όπου δημιούργησε το σουλτανάτο του Αλγερίου και έγινε σουλτάνος. Ο αδελφός του Χιζρ ζήλεψε τη δόξα του, παράτησε την αγγειοπλαστική και έγινε υπαρχηγός του. Τα δύο αδέρφια έγιναν θρύλος, κουρσεύοντας τα εμπορικά και πειρατικά πλοία των χριστιανών. Οι Ισπανοί σκότωσαν όμως τον Αρούζ στη Λιβύη. Ο Χιζρ πήρε τα ηνία και έγινε ο δεύτερος σουλτάνος της Μπαρμπαριάς με κέντρο το Αλγέρι, απ΄ όπου εξαπέλυε επιδρομές στη Μεσόγειο. Κούρσευε πλοία και άρπαζε εμπορεύματα τα οποία κρατούσε εκτοξεύοντας τις τιμές τους! Ο Χαϊρεντίν (από το Χρήστος) ήταν γεροδεμένος, βραχύσωμος με κόκκινη γενειάδα, γι΄ αυτό και οι Ισπανοί του έβγαλαν τον όνομα «Μπαρμπαρόσα». Το 1516 μπήκε στην υπηρεσία της Υψηλής Πύλης, γιατί κατάλαβε ότι δεν θα μπορούσε να τα βγάλει πέρα απέναντι στις ισχυρές δυνάμεις της Δυτικής Μεσογείου και κυρίως απέναντι στους Αψβούργους που είχαν επίσης ισχυρό στόλο. Σουλεϊμάν και Μπαρμπαρόσα σαρώνουν την Ανατολική Μεσόγειο Ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής είχε οργανώσει με επιδεξιότητα τον στρατό του, αλλά δεν ήξερε να φτιάξει στόλο, αφού θεωρούσε τη θάλασσα …καταραμένη. Αυτή τη δουλειά την ανέθεσε στον πειρατή Μπαρμπαρόσα. Ο Χαϊρεντίν κάθισε περίπου ενάμιση χρόνο στο Πέρα, απέναντι από την Πόλη και έφτιαξε 100 πλοία. Δούλευε, κοιμόταν και έτρωγε μέσα στο ναυπηγείο και έδινε εντολές πως θα φτιαχτούν τα πλοία. Ο Σουλεϊμάν του έδωσε τα πάντα από τίτλους: αρχιπλοίαρχος, αρχιναύαρχος του Αιγαίου, γενικός Δερβέναγας του Αιγαίου. Το 1537 ο αδίστακτος Μπαρμπαρόσα ήταν το μακρύ χέρι του Σουλεϊμάν στη Μεσόγειο. Κατά την εκστρατεία του Σουλεϊμάν στην Ήπειρο, ο Μπαρμπαρόσα επιτέθηκε από τη θάλασσα και η μάχη μεταφέρθηκε στη βενετοκρατούμενη Κέρκυρα. Τρεις χιλιάδες Βενετοί και Έλληνες προσπάθησαν μάταια για 15 ημέρες να σταματήσουν χιλιάδες μουσουλμάνους. Το φρούριο δεν μπορούσε να τους προστατεύει όλον τον πληθυσμό και όσοι έμειναν έξω από τα τείχη εξανδραποδίστηκαν. Ένα στράτευμα 50 χιλιάδων αντρών όργωσε το νησί, σκλάβωσε, βίασε και σκότωσε. Χιλιάδες Κερκυραίοι αιχμαλωτίστηκαν και το νησί υπέστη μια τρομακτική δημογραφική αφαίμαξη. Στην Κέρκυρα, σύμφωνα με τους ιστορικούς της εποχής ο Μπαρμπαρόσα έκαψε 140 χωριά και οικισμούς, ωστόσο το κάστρο δεν κατακτήθηκε. Ο Μπαρμπαρόσα συνέχισε τις επιδρομές του και σε άλλα νησιά. Ερήμωσε την Αστυπάλαια και έσφαξε τον πληθυσμό στις υπόλοιπες Κυκλάδες. Στην Πάρο τα δημοτικά τραγούδια θρηνούν εκατοντάδες νεκρούς και αιχμάλωτους που έγιναν σκλάβοι: «Όλα τά Δωδεκάννησα στέκουν αναπαμένα κ’η Πάρος η βαριόμοιρη στέκετ” αποκλεισμένη κ’όσοι τήν ξεύρουν κλέουν την κι’όλοι τήνε λυπούντε καί σάν τήν κλαίη η Δέσποινα κανείς δέν τήνε κλαίγει» Ο Σουλεϊμάν δεν έδειξε καμία ενόχληση για την ωμότητα του Μπαρμπαρόσα, αφού οι μέθοδοι που ακολουθούσε έφερναν στην Υψηλή Πύλη δώρα, αιχμαλώτους, αγόρια και κορίτσια. Σε Αιγαίο, Ιόνιο, Κρήτη, Σικελία, Ιταλία, Σαρδηνία, Βαλεαρίδες και τις περιοχές της νότιας Γαλλίας που ανήκαν στην Ιταλία, οι πληθυσμοί ένιωσαν τη χαντζάρα του οθωμανικού ναυτικού υπό τη διοίκηση του Μπαρμπαρόσα. Οι λεηλασίες επεκτάθηκαν σε όλα τα βενετοκρατούμενα νησιά. Η σφαγή στα Κύθηρα Η Παλαιοχώρα ερήμωσε μετά την επιδρομή του Μπαρμπαρόσα Στα Κύθηρα ο Μπαρμπαρόσα έσφαξε ή αιχμαλώτισε περισσότερους από επτά χιλιάδες αμάχους. Η καστροπολιτεία της Παλαιοχώρας που ονομαζόταν Άγιος Δημήτριος, ήταν η πρωτεύουσα του νησιού. Η πρόσβαση από τη θάλασσα έμοιαζε αδύνατη λόγω των δύο φαραγγιών που την περιβάλλουν. Όμως, οι εισβολείς ανέβηκαν το βράδυ από το γκρεμό και έπιασαν στον ύπνο τους κατοίκους. Οι πειρατές έβαζαν επίσης τοπικές φορεσιές και παραπλανούσαν τους νησιώτες ότι η επιδρομή είχε λήξει, με συνέπεια να κατεβαίνουν στο λιμάνι και να οδηγούνται κατευθείαν στα σκλαβοπάζαρα. Οι επιζώντες των Κυθήρων κατέφυγαν στην Πελοπόννησο, ενώ ο τοπικός θρύλος λέει ότι τις νύχτες ακούγονται στην Παλαιοχώρα οι φωνές των κατοίκων που σφάζονται από τον στρατό του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς και τους ναύτες του Μπαρμπαρόσα. Ο τρόμος από τις επιδρομές ήταν τέτοιος που οι νησιώτες αναγκάζονται να αλλάξουν την πολεοδομική διάταξη των νησιών και οι οικισμοί «σκαρφάλωσαν» σε βουνά μακριά από τα λιμάνια. Στις γαλέρες Όσοι γλίτωναν το μαχαίρι και δεν πουλιόνται στα σκλαβοπάζαρα είχαν φρικτή τύχη στις γαλέρες. Οι σκλάβοι ήταν αλυσοδεμένοι και εκτεθειμένοι στην αγριότητα του καιρού. Ψηνόταν το δέρμα τους κάτω από τον ήλιο και όταν εξαντλούνταν υπήρχε το μαστίγιο. Οι περισσότεροι πέθαιναν άρρωστοι ή σκοτώνονταν κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων. Τα πληρώματα ανανεώνονταν από τις επιδρομές των νησιών. Χιλιάδες Ελλήνων πέθαναν σε αυτά τα κάτεργα και από εκεί βγήκε η λέξη «κατεργάρης». Όσοι δεν άντεχαν τις κακουχίες, τους πέταγαν στη θάλασσα. Ο Μπαρμπαρόσα, πατέρας του τουρκικού ναυτικού Χιλιάδες νησιώτες πουλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα Το σύγχρονο τουρκικό ναυτικό θεωρεί τον Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα ιδρυτή του και τη σημαία που σήκωνε στα καράβια του ένα από τα σημαντικότερα ιστορικά αντικείμενα. Κορυφαία του στιγμή είναι η μάχη της Πρέβεζας όπου διέπρεψε ως ναυτικός διοικητής εναντίον των Ισπανών. Ο Μπαρμπαρόσα δημιούργησε μια σειρά από καινούργιους ναυάρχους, Τουργκούτ Ραϊς, Κεμάλ Ραϊς, Σαλίχ Ραϊς και Ουρούκ Ραϊς. Οι περισσότεροι είχαν ελληνική, αλβανική, κροατική ή βοσνιακή καταγωγή, μαθήτευσαν δίπλα του και έμαθαν να ξεγελούν τον αντίπαλο και να αξιοποιούν τον χειρισμό μιας καλής οθωμανικής γαλέρας, σε βάρος των βαρύτερων και πιο δύσχρηστων δυτικών πλοίων. Ο Μπαρμπαρόσα ήταν από τους λίγους που δεν σκότωσε ο Σουλεϊμάν και πέθανε σε βαθιά γεράματα στην Κωνσταντινούπολη, όπου είχε αποσυρθεί από το 1545. Για το ελληνικό Αιγαίο θα είναι πάντα ένα εφιαλτικό συναπάντημα της ιστορίας. Δείτε επίσης απόσπασμά από την εκπομπή της «Μηχανής του Χρόνου» για την εντολή του Σουλεϊμάν στον Μπαρμπαρόσα να σφάξει τους άμαχους νησιώτες....

Καραγιώργης Πέτροβιτς

Πηγή:https://el.wikipedia.org/wiki/Καραγιώργης_Πέτροβιτς

Ο Τζόρτζε "Καραγιόργεβιτς" (Καραγιώργης) Πέτροβιτς (σερβικά : Ђорђе Петровић - Карађорђе) (Βίσεβατς, 16 Νοέμβρη 1762 -Ραντοβάνσκι 26 Ιουλίου 1817), ήταν ο ηγέτης της Πρώτης Σερβικής επανάστασης, ήταν ο πρώτος κληρονομικός ηγέτης, Οσποδάρος, της Σερβίας ιδρυτής της δυναστείας Καραγιώργη.

Ο Καραγιώργης καταγόταν από φτωχή οικογένεια από τη φυλή Vasojevići με καταγωγή το σημερινό Μαυροβούνιο όπου μετά τον Αυστρο-τουρκικό πόλεμο του 1737-1739 μετοίκησε στην Σερβία. Ο Πατέρας του λόγω του ότι ήταν πολύ φτωχός και δεν μπορούσε να πληρώσει τους φόρους μετακινούνταν συνεχώς στα όρια της Σερβίας.

Πατέρας του ήταν ο Πέτρος Γιοβάνοβιτς, στον οποίο οφείλει και το όνομα Πέτροβιτς (ο γιος του Πέτρου), μητέρα του ήταν η Μαρίτσα Ζίβκοβιτς κι είχε άλλα τέσσερα αδέλφια. Παντρεύτηκε το 1785 ή 1786 την Γέλενα Γιοβάνοβιτς και μαζί της απέκτησε τον Αλέξα και τον Αλέξανδρο. Επειδή η οικογένεια της γυναίκας του δεν τον ήθελε επειδή αυτοί ήταν πλούσιοι αυτός άγνωστος και φτωχός την έκλεψε.

Το παρωνύμιο Καραγιώργης το απέκτησε από τους Οθωμανούς που τον αποκαλούσαν "Καρά" δηλαδή "μαύρο" λόγω του φόβου που τους ενέπνεε.

Λόγω του ότι κατηγορήθηκε ότι σκότωσε έναν Οθωμανό μετά τον γάμο έφυγε για το Σρεμ που τότε ανήκε στην Αυστροουγγαρία.

Κατά την παραμονή του στην Αυστροουγγαρία πήρε μέρος στον πόλεμο με τους Οθωμανούς τιμήθηκε με μετάλλιο τιμής και προαγωγή. Μετά το τέλος του πολέμου επέστρεψε με την οικογένεια του στην Σερβία κι εγκαταστάθηκε στην Τόπολα.

Ο Καραγιώργης γλίτωσε της σφαγής των Κνέζων το 1804 όπου ήταν ανάμεσα σε αυτούς που θεωρούνταν επικίνδυνοι από τους γενίτσαρους. Σε συνέλευση των Σέρβων που έγινε στο Ορασάκ, πιθανότατα στις 15 Φεβρουάριου 1804, ο Καραγιώργης εκλέχτηκε αρχηγός της εξέγερσης που μόλις ξεκίνησε.

Πήρε μέρος σε πολλές μάχες αντιμετωπίζοντας συνήθως πολυάριθμους Οθωμανούς, όπως στο Νόβι Παζάρ, στο Μισάρ κι αλλού. Το 1804 έδιωξε τους γενίτσαρους από την Σερβία αλλά εμπόδισε και τον νέο πασά που διόρισε η υψηλή πύλη να εισέλθει σε αυτή. Δημιούργησε λαϊκή συνέλευση και κρατικές επιτροπές. Τον Μάρτιο του 1805 διορίστηκε επίσημα στρατιωτικός ηγέτης της Σερβίας , ο αυτοαποκαλούμενος Βόζντ (vođa). Το 1806 απελευθέρωσε το Βελιγράδι το 1807 το Ούζιτσε και το Σάμπατς. Το 1809 ηττήθηκε στο Νις για πρώτη φορά από τον Οθωμανικό στρατό.

Από το 1811 έως το 1813 ήταν πρόεδρος του Σερβικού σοβιέτ δηλαδή πρωθυπουργός ο τέταρτος στην σειρά. Το 1813 διαβλέποντας την αποτυχία της επανάστασης διέφυγε στην Αυστροουγγαρία αλλά το 1816 έρχεται σε επαφή με Έλληνες επαναστάτες, μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία, κι επιστρέφει στην Σερβία. Ήρθε σε επαφή και συνεργάστηκε με τον Μίλος Ομπρένοβιτς. Είχε συνάψει φιλία με τον Γεωργάκη Ολύμπιο ο οποίος είχε προστρέξει σε βοήθεια του με στρατιωτικό σώμα.

Δολοφονήθηκε από τους άντρες του Μίλος Ομπρέντοβιτς το βράδυ της 25ης προς 26ης Ιουλίου 1817 στο χωριό Ραντοβάνσκι στην Βέλικα Πλάνα ενώ επέστρεφε στην Σερβία.

Οι ιστορικές ρίζες της διαμάχης στο Κοσσυφοπέδιο