Η κατάσταση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας λίγο πριν την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης περιγράφεται με σαφήνεια από τον Διονύσιο Κόκκινο ο οποίος αναφέρει:
«Ο σουλτάνος Μαχμούτ Β' επερνούσε κατά τα τελευταία εκείνα χρόνια πολύ ανησύχους ημέρας. Είχεν αναβή εις τον θρόνον με το όνειρον μεγάλων εσωτερικών μεταρρυθμίσεων εις όλους τους κλάδους και απαλλαγής του κράτους από τους παρασιτικούς οργανισμούς του, όπως οι γενίτσαροι, απασχολημένος εξωτερικώς προς όλα τα τουρκικά όρια, όσον κανείς από τους προκατόχους του, και με εσωτερικάς ανοικτάς πληγάς από διαφόρους επαναστάσεις και ανταρσίας. Ο Αλή πασσάς είχε περιχαρακωθεί εις τα Ιωάννινα, διαθέτων όλους σχεδόν τους Αλβανούς και αρκετούς οπλαρχηγούς Έλληνας, και απειλούσεν, αν δεν κατεβάλλετο, να επεκτείνει το αυτόνομον πασσαλίκι του εις ολόκληρον την Ρούμελην. Ο πασσάς της Πτολεμαΐδος είχεν επαναστατήσει. Οι Δρούσοι ενοχλούσαν τας γειτονικάς των επαρχίας δια ληστρικών ενεργειών και εζητούσαν αυτονομίαν. Φίλαρχοι Άραβες απειλούσαν αυτήν την Μέκκαν και την Μεδίναν. Ο σάχης της Περσίας εισέβαλλε διαρκώς εις τας ανατολικάς επαρχίας. Ισχυρά ρωσσικά στρατεύματα συνεκεντρούντο επί των οχθών του Προύθου και επροκαλούσαν δικαίας ανησυχίας εις την Κωνσταντινούπολιν, παρ' όλας τας διαβεβαιώσεις του Ρώσσου πρεσβευτού Στρογγανώφ δια τας είρηνικάς διαθέσεις του Αλεξάνδρου του Α'. Οι Σέρβοι εννοούσαν να επιτύχουν επίσημον αναγνώρισιν του εκλεγέντος από την σερβικήν εθνοσυνέλευσιν ηγεμόνος των Μίλος Οβρένοβιτς και τον καθορισμόν του ετησίου φόρου προς την Τουρκίαν, χωρίς το δικαίωμα της Πύλης να μεταβάλη εις το εξής τους όρους της οικονομικής εξαρτήσεως. Και συγχρόνως εκυκλοφορούσαν φήμαι περί υπάρξεως μυστικής πολιτικής εταιρείας δρώσης εντός αυτού του κράτους με σκοπόν την επανάστασιν των Ελλήνων».
Ο Οθωμανικός στρατός πριν το 1826.
Μετά τις επιτυχίες του τακτικού στρατού του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, ο σουλτάνος Μαχμούτ Β (1808 – 1839) αποφάσισε να δημιουργήσει και τακτικό τούρκικο στρατό.
Κάλεσε Γάλλους αξιωματικούς να οργανώσουν τακτικό στρατό κατά τα Ευρωπαϊκά πρότυπα, δημιούργησε κέντρα εκπαίδευσης στους «ορτάδες» των γενιτσάρων και τους ζήτησε να επανεκπαιδευτούν και να γίνουν τακτικός στρατός, η εκπαίδευση προχωρούσε μέχρι τις 14/6/1826 που ο σουλτάνος αποφάσισε να επισκεφτεί και να επιθεωρήσει τους γενιτσάρους, να δει και την πρόοδό τους.
Οι γενίτσαροι «μπαιντιλσμένοι» από ορθοστασία τους ελιγμούς τις ασκήσεις βηματισμού και γενικά την εκπαίδευση επαναστάτησαν, σκόρπισαν στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης και άρχισαν να λεηλατούν και να βιαιοπραγούν κατά των κατοίκων, στο τέλος συγκεντρώθηκαν στο Ατ Μειντάν ( τον βυζαντινό ιππόδρομο) και ζητούσαν από τον Μαχμούτ Β να κόψει το κεφάλι του μεγάλου βεζίρη και του μουφτή που ενέκριναν αυτούς τους ασεβείς νεοτερισμούς.
Ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β Χαλίφης του Ισλάμ ήταν γιος του Σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ Α΄ και της Νακσιντίλ Σουλτάν η οποία ήταν εξαδέλφη της Ιωσηφίνας (Οθ. τουρκ: محمود ثان, II. Mahmut), ήταν τριακοστός Σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Είναι ο σουλτάνος που αντιμετώπισε την Ελληνική Επανάσταση.
Οι γενίτσαροι ήθελαν να πολεμούν με τον παραδοσιακό τρόπο με την ιαχή «γέκδιρ Αλλάχ» (ένας είναι ο Θεός), έχοντας μπροστά τον «σοιταρή» ( γελωτοποιό) που φορούσε ένα καπέλο σαν χωνί, στολισμένο με καθρεφτάκια και ουρές αλεπούς.
Ο Μαχμούτ Β συγκέντρωσε τον πιστό σ αυτόν στρατό στο τζαμί Σουλτάν Αχμέτ, τοποθέτησε στους δρόμους πυροβόλα και απέκλεισε τους γενιτσάρους.
Ο ίδιος κατ επανάληψη κάλεσε τους γενιτσάρους να επιστρέψουν στους «καζάρμες»(στρατώνες), αλλά οι γενίτσαροι αρνήθηκαν να υπακούσουν, κατηγόρησαν μέχρι και τον Μαχμούτ Β ως «άπιστο σουλτάνο». Ο Μαχμούτ Β κράδαινε το μεγάλο πράσινο λάβαρο του προφήτη Μωάμεθ και ζήτησε από όλους τους εξεγερμένους να υπακούσουν στις αποφάσεις του. Αυτοί όμως αρνήθηκαν να υπακούσουν.
Τότε έδωσε εντολή για επίθεση ο σουλτάνος και άρχισε κανονιοβολισμός και επίθεση με αποτέλεσμα η μάχη να μεταβληθεί σε σφαγή. Σκοτώθηκαν 8.000 γενίτσαροι.
Το «Ασκέρι Μανσούρι Μωχαμεντιγιέ» (= Νικηφόρος στρατός του Μωχάμεντ) (Asakir-i Mansure-i Muhammediye). Δημιουργήθηκε μετά την σφαγή των γενιτσάρων το 1826.
Ο πρέσβης της Αγγλίας στην Κωνσταντινούπολη Στράτφορντ Κάννινγκ (ξάδελφος του Γεωργίου Κάννινγκ) σε αναφορά του γράφει ότι και μόνο το όνομα γενίτσαρος ήταν λόγος να οδηγηθεί κάποιος σε εκτέλεση, όσοι γλύτωσαν από τα κανόνια και την σφαγή «δικάστηκαν» και καταδικάσθηκαν, μετά την «δίκη» η εκτέλεση ήταν άμεση, γέμισε ο Μαρμαράς με πτώματα.
Ταυτόχρονα έφυγαν ταχυδρόμοι σε όλα τα μέρη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας με διαταγή του σουλτάνου να εξοντωθεί κάθε μονάδα γενιτσάρου που θα προέβαλε αντίσταση.
Αυτό ήταν το τέλος των γενιτσάρων σαν απόηχος της Ελληνικής Επανάστασης, οι τούρκοι το γεγονός αυτό το ονομάζουν «Βακάι Χαϊριγιέ» (Vaka-i Hayriye) που σημαίνει κατά λέξη γεγονός ευνοϊκό ή ευτυχές (ευτυχές γεγονός). Οι στρατιωτικές δυνάμεις που πήραν μέρος στην σφαγή των γενιτσάρων ονομάστηκαν «Ασκέρι Μανσούρι Μωχαμεντιγιέ» (= Νικηφόρος στρατός του Μωχάμεντ) (Asakir-i Mansure-i Muhammediye).
Ο Κεμάλ Ατατούρκ με στολή γενιτσάρου, απ ότι φαίνεται το «Βακάι Χαϊριγιέ» (Vaka-i Hayriye) δεν εξάλειψε την αίγλη που εξασκούσε στους τούρκους ο γενιτσαρισμός.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 Τόμος Ι του Σ. Ι. Καργάκου εκδόσεις ΡΕΑΛ ΜΕΝΤΙΑ ΑΕ
1821 Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ - ΚΡΆΤΟΥΣ τόμος Ε του SUKRU ILICAK εκδόσεις ΣΚΑΙ βιβλίο
Ἡ Ελληνική Επανάστασις του Διονύσιου Κόκκινου τόμος Α
και εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου